Cyberbudda
drugi koniec rury bardo

czy żyjesz?
atomie otoczony chmurami elektromagnetycznych powłok
gajo spowita w obłoki
holonie
pylonie bytu
kwarku zanurzony w gluonowej przestrzeni nieoglądu

poszukujący jedności
tożsamości własnej wizji
tej samej wibracji
rozpędzonej synkopą doświadczeń

tak w bęben szyny
stuka biała lokomotywa
miedzy przęsłami mostu

jedność wibracji
odczuwasz jako grawitację
gdy lgniesz do drugiego atomu
z nadzieją lądowania na jego planecie

lgnięcie
to drugi koniec rury bardo
to narodziny
i synchronia wcielania się w nowe drżenie

aby lgnąć pierwej musisz się oddzielić

pierwej być

sercem atomów
w grawitacyjnym łonie gai
i
sercem umysłu
w kontemplacyjnym łonie współodczuwania

pulsującym korzeniem i kwiatem